Είναι γνωστό ότι το ανθρώπινο σώμα έχει την ικανότητα να επουλώνει τις βλάβες από μόνο του. Η διαδικασία της επούλωσης-ανάρρωσης γίνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όταν δεν υπάρχουν εμπόδια που να την επηρεάζουν αρνητικά.
Υπάρχει μια πολύ διαδεδομένη άποψη η οποία όμως είναι λάθος, ότι το σώμα μας είναι μια μηχανή, και θεωρεί σαν «εμπόδια» για τη σωστή επούλωση την έλλειψη «συμμετρίας».
Κατά συνέπεια, διάφορα ευρήματα σε ακτινολογικές εξετάσεις όπως κήλη δίσκου, σκολίωση, αρθριτικές αλλοιώσεις (άλατα), και διάφορες άλλες «δομικές παρεκκλίσεις» από το θεωρούμενο φυσιολογικό, αυτομάτως χαρακτηρίζονται ως «παθολογία» η οποία ευθύνεται για το όποιο σύμπτωμα του πάσχοντος ανθρώπου και πρέπει να αντιμετωπιστούν χειρουργικά ή συντηρητικά ώστε να αποκατασταθεί η ισορροπία.
Αρκετά συχνά μάλιστα, γίνεται… ταμπέλα αναπηρίας που συνοδεύει για πάντα τον άνθρωπο. Για πολλά χρόνια και μέχρι και σήμερα, αυτό είναι ένα κυρίαρχο μοντέλο στον Ιατρικό κυρίως χώρο, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός να θεωρεί αυτή την αντίληψη σωστή. Η αλήθεια απέχει πολύ από αυτό.
Μια σημαντική δημοσίευση κατευθυντηρίων οδηγιών Γενικής Ιατρικής για τη διαχείριση των πιο συχνών νοσημάτων και καταστάσεων υγείας που αφορούν την οσφυαλγία και έγινε από πολυμελή ομάδα του τμήματος Ιατρικής του πανεπιστημίου Κρήτης, συστήνει στους γιατρούς που εξετάζουν ασθενείς με κρίση οσφυαλγίας να αποφεύγουν να τους παραπέμπουν αμέσως για ακτινογραφίες, αξονικές και μαγνητικές τομογραφίες, σπινθηρογράφημα οστών.
Οι περιπτώσεις στις οποίες η ομάδα έρευνας του τμήματος ιατρικής του Πανεπιστημίου Κρήτης συστήνει στους γιατρούς να παραπέμπουν τους ασθενείς στις εξετάσεις αυτές, είναι όταν υπάρχουν παθήσεις που προκαλούν οσφυαλγία λόγω φλεγμονής, καρκίνο ή υποψία κατάγματος σε κάποιο σπόνδυλο. Στις ίδιες κατευθυντήριες οδηγίες, οι συγγραφείς αναφέρουν ότι οι απλές ακτινογραφίες στην Οσφυϊκή μοίρα (στη μέση δηλαδή) δεν πρέπει να γίνονται σα ρουτίνα από τους γιατρούς, διότι δεν έχουν διαγνωστική αξία, ούτε χρησιμεύουν στη θεραπεία από τη οσφυαλγία.
Επιπλέον, στις περισσότερες περιπτώσεις, ο απεικονιστικός έλεγχος (ακτινογραφίες, αξονική και μαγνητική τομογραφία) δεν αλλάζει το θεραπευτικό πρόγραμμα, ενώ μπορεί και να οδηγήσει σε μη απαραίτητη χειρουργική παρέμβαση. Δεν θα πρέπει να παραβλέπεται το κόστος και κυρίως η πιθανότητα καρκινογένεσης από την αλόγιστη διενέργεια ακτινογραφιών και αξονικών τομογραφιών ΟΜΣΣ» .
Είναι προφανές ότι εδώ και χρόνια διαιωνίζεται μια νοοτροπία, η οποία έχει δημιουργήσει στον πληθυσμό μια σειρά από λαθεμένες αντιλήψεις σχετικά με το τι είναι επιβλαβές και τι όχι, όπως και στο ποια είναι η επιστημονικά τεκμηριωμένη θεραπευτική προσέγγιση σε θέματα που βασανίζουν μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, όπως η οσφυαλγία (πόνος στη μέση) για παράδειγμα.
Η φιλοσοφία αυτή που λέγεται «δομικό μοντέλο» (μια και θεωρεί υπεύθυνη τη δομή για τα επώδυνα συμπτώματα, δηλαδή τα οστά, τους μεσοσπονδύλιους δίσκους κλπ.) ξεκίνησε πριν 500 χρόνια, έχοντας το χαρακτηριστικό ότι το σώμα είναι μια μηχανή της οποίας οι βλάβες αντιμετωπίζονται χειρουργικά. Είτε δηλαδή, αποκαθιστώντας τη διαφορά μήκους ενός κοντού ποδιού, τις καμπύλες της σπονδυλικής στήλης ή τα οστεόφυτα ή με συντηρητικές παρεμβάσεις στις οποίες υποτίθεται ότι αλλάζουμε τη θέση των πλευρών και τη σχέση μεταξύ των αρθρώσεων που «έφυγαν» από τη θέση τους.
Ευτυχώς, η έρευνα έδειξε ότι τα αίτια πολλών από τις επώδυνες καταστάσεις όπως ο πόνος στη μέση, τον αυχένα ή κάποιες αρθρώσεις δε μπορούν να αναζητηθούν ούτε στην κακή στάση, ούτε στις αλλαγές στις φορτίσεις του σώματος μόνο, ούτε στη δομή.
Πηγή: www.iatronet.gr