Ήρθε το τέλος και αυτής της χρονιάς. Μιας χρονιάς με ανατροπές, πολλές εκλογές, αρκετές δόσεις φρίκης και πολέμου, ατελείωτης θλίψης και πίκρας για τους δοκιμαζόμενους στα κύματα του Αιγαίου πρόσφυγες.
Μιας ακόμα χρονιάς που μας βρίσκει στην δίνη της οικονομικής κρίσης με περικοπές, μειώσεις και μία πικρή αίσθηση απογοήτευσης στο στόμα. Με την αβεβαιότητα για το αύριο πού όλοι εύχονται να είναι καλύτερο αλλά σταθερά μας διαψεύδει. Άλλοι άνθρωποι φεύγουν, άλλοι έρχονται στη ζωή μας. Σχέσεις, επικοινωνίες, επαφές όλα υπόκεινται σε αυτή τη φθορά του χρόνου και των δύσκολων συνθηκών που ζούμε. Και εκεί που όλα μοιάζουν απογοητευτικά, μίζερα και κοινότυπα, ανάμεσα στις χαραμάδες της απογοήτευσης, λιγοστές αχτίδες αγάπης, φιλίας, συντροφικότητας, αλληλεγγύης και έρωτα έρχονται να χρωματίσουν την μονότονη ζωή μας.
Που μπορεί και αυτές με τη σειρά τους να ξεθωριάζουν σύντομα και να χάνονται, όμως έστω και για λίγο ήρθαν στη ζωή μας να την ομορφύνουν. Το χαμόγελο ενός παιδιού, το βλέμμα ευγνωμοσύνης από μια χειρονομία βοήθειας, μια τρυφερή αγκαλιά σε αυτούς που την έχουν ανάγκη, ένα ευχαριστώ σε μία πράξη αλληλεγγύης και συμπαράστασης, ένα τρυφερό χάδι είναι όλες αυτές οι μικρές ανταμοιβές που έστω και για λίγο μας κάνουν να αισθανόμαστε όμορφα και ότι όλα σε αυτό το κόσμο δεν είναι μάταια.
Πέρασε λοιπόν και αυτός ο χρόνος και ο κάθε ένας από εμάς προσπαθεί να κάνει έναν απολογισμό. Τι να πάρει μαζί του και τι να αφήσει. Να καταλάβει τι από όλα όσα έζησε, αξίζει το κόπο και τι δρόμο να τραβήξει στο αύριο που έρχεται. Τι να κρατήσει μαζί του και τι να διαγράψει.
Όμως το κάθε ένα από αυτά που ζήσαμε, ο κάθε άνθρωπος που αγαπήσαμε και πιστέψαμε ή κάθε μας εμπειρία που βιώσαμε ατομικά ή συλλογικά έχει κάτι να μας πει. Έχει κάτι να μας διδάξει. Θετικό ή αρνητικό. Δεν μπορούμε να διαγράψουμε από τη ζωή μας, από τη χρονιά που πέρασε ότι ζήσαμε με όσους ζήσαμε. Δεν μπορούμε να ξε αγαπήσουμε δεν μπορούμε να πάρουμε πίσω τα λόγια και τα συναισθήματά μας. Γιατί αυτά είναι οι εμπειρίες μας, γιατί αυτά είναι τα λάθη μας γιατί αυτά είναι όλα όσα μας κάνουν αυτό που είμαστε. Μην πετάξεις τίποτα λοιπόν.
ΥΓ όπως και μην πετάξεις τίποτα από τα φαγητά που θα περισσέψουν από το γιορτινό σου τραπέζι. Αν δεν μπορείς να μοιραστείς την θαλπωρή της γιορτινής μέρας, μοιράσου μαζί με αυτούς που δεν έχουν ή δεν μπορούν. Ένα πιάτο φαγητό, ένα κομμάτι γλυκό είναι πολύ περισσότερο από τροφή για αυτούς. Είναι μία χαραμάδα ελπίδας και αισιοδοξίας ότι δεν είναι μόνοι, ότι κάπου εκεί υπάρχει κάτι καλό να προσμένουν, ότι υπάρχει ένα κάποιο στήριγμα.
Μην πετάξεις τίποτα λοιπόν από τροφή, ανθρώπους και συναισθήματα.
Πηγή: diatrofi.gr