Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται περίπου από 640 μύες και από διπλάσιους σχεδόν τένοντες, οι οποίοι δέχονται υψηλά μηχανικά φορτία  με αποτέλεσμα ο τραυματισμός τους να είναι ένα σύνηθες φαινόμενο.

Οι πιο συχνές τενοντίτιδες είναι του αχίλλειου τένοντα που εμφανίζεται κυρίως στους δρομείς, του επιγονατιδικού που εμφανίζεται  σε άλτες (jumper 's knee) καθώς και της περιοχής του αγκώνα (tennis elbow) που εμφανίζεται  σε αθλητές της αντισφαίρισης.

H κυριότερη αιτία πρόκλησης της τενοντίτιδας είναι το σύνδρομο υπέρχρησης  όπου με τον όρο υπέρχρηση εννοούμε πως ο τένοντας έχει φορτιστεί με επαναλαμβανόμενα φορτία, έχει καταπονηθεί και δεν είναι σε θέση  αντοχής των φορτίων με αποτέλεσμα να ξεκινούν οι μικροεπιπλοκές. Σε αυτή την περίπτωση εάν υπάρξει χρόνος ανάπαυσης ο τένοντας μπορεί να επανέλθει στα αρχικά του επίπεδα, διαφορετικά,  θα υπάρξει  αναπόφευκτα τραυματισμός.  Αναφορικά άλλες σημαντικές αιτίες πρόκλησης είναι όταν εφαρμοστεί εφελκυστική δύναμη πάνω στον τένοντα λοξά ή πολύ γρήγορα, όταν ο τένοντας είναι σε διάταση πριν τη φόρτιση, όταν ο μυς του τένοντα είναι σε μέγιστη νεύρωση, όταν ο μυς διαταθεί από εξωτερικό ερέθισμα, και όταν ο τένοντας έχει μικρότερη αντοχή από το μυ του (Barfred 1971).

Όλες οι παραπάνω φορτίσεις μπορούν να συμβούν σε οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα καθώς και σε κινήσεις της καθημερινότητάς μας.

Η  επούλωση του τένοντα επιτυγχάνεται κατά στάδια στα οποία παρατηρούνται διεργασίες για την πλήρη και τελική ανακατασκευή του και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως το μέγεθος της φόρτισης που έχει δεχθεί ο τένοντας, η ηλικία, το φύλο, ορμονικές λειτουργίες και άλλα.

Σχετικά με την αποκατάσταση της τενοντίτιδας,  ανάλογα πάντα με το μέγεθος της βλάβης, η αποκατάσταση μπορεί να είναι συντηρητική και σε προχωρημένες περιπτώσεις, χειρουργική.

Στη συντηρητική αποκατάσταση διακρίνουμε δυο φάσεις, αυτή της ανάπαυσης που εμπεριέχει την ολιγοήμερη αποφυγή της φυσικής δραστηριότητας , που σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεται και μεγαλύτερο διάστημα, και στη φάση δραστηριοτήτων που ως γνώμονα το μέγεθος του πόνου και τη μηχανική του μυοτενόντιου συνόλου το πρόγραμμα πρέπει να περιλαμβάνει διατατικές και πλειομετρικές ασκήσεις.

Στη χειρουργική αποκατάσταση καταλήγουμε όταν η πάθηση είναι χρόνια ή δεν μπορεί να αποκατασταθεί με άλλου είδους θεραπείες και προγράμματα.

Νίκη Μπιτσώρη

Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής